Stef Broks (40) is papa van drie kinderen; twee bonuskinderen van 15 en 18 en een zoontje van 8,5. Hij woont samen met zijn vrouw in De Bilt, waar hij manager is van een muziekschool met zo’n 25 docenten en 350 leerlingen. Verder geeft hij les op het conservatorium in Rotterdam. Stef is van huis uit drummer, 20 jaar lang reisde hij met zijn eigen band Textures de wereld over. Een hele bijzondere tijd waar hij bij de meest grote artiesten in het voorprogramma heeft gestaan. Vier jaar geleden stopte hij ermee. Nu geeft hij veel les, heeft hij een moestuin én houdt hij niet van stilzitten.
Op donderdag 21 april fietst hij van De Bilt naar Zuid Frankrijk (Arles) om geld op te halen voor suïcidepreventie. Dat is ruim 1.400 kilometer. Wij spraken hem over het waarom achter deze bijzondere actie.
Ervaring met suïcide
Ik heb twee goede vrienden die beiden een einde hebben gemaakt aan hun leven. Maarten & Maarten. Ik was 23, Maarten ook. Ik ga af en toe nog naar zijn ouders.
De andere Maarten overleed toen ik 30 was. Dat was nog heftiger; Hij vroeg me hem op te pikken die ochtend omdat hij er helemaal doorheen zat. Na een hele dag praten en samen optrekken is hij toch die avond nog uit het leven gestapt. Ik heb mijzelf altijd
omringd met mensen die heel gevoelig zijn. Ik herken vaak snel een bepaalde gevoeligheid of verdriet bij mensen. Ik zie het gewoon. Ook in de mensen om me heen. De jongvolwassenen die ik lesgeef of mensen van mijn eigen leeftijd. Zelf heb ik die zwaarte ook in me, maar ben nooit depressief geweest. Meer zwaarmoedig of melancholisch, als een 'oude ziel'.
Ik ben zelf erg van het: goed eten, goed slapen, goed uiten. Goed voor jezelf zorgen en nuchter blijven. Doorgaan. Ik heb wel gepraat met ze erover. Maar ja. Die gasten moesten daar bij mij niet mee aankomen. Ze konden er wel over praten hoor, maar ze wisten dan ook dat ik ze dan ga helpen, dat ik ze op hun huid ga zitten en ze ga aanmoedigen om door te zetten.
Onverwacht
Ja. Bij beiden wel. Ik hield er ergens wel rekening mee dat het ineens afgelopen kon zijn, maar toch kwam het nog onverwacht. Zeker de tweede Maarten, Ik was de hele dag bij hem! Ik weet wel dat als hij die dag bij mij was gebleven, dan had hij het niet gedaan. Maar ja, dan misschien een andere keer. Misschien ook wel niet.
Ik weet dat hij gered had kunnen worden. Als hij mij had gebeld, als hij 113 had gebeld. Iemand. Hij was te emotioneel. Hij had te lang slecht geslapen. Het was een lijdensweg, maar wel een impulsieve actie.
Fietsen door mijn eigen atlas
Ik neem dit alles mee als één van de grootste verhalen in mijn leven, maar het beïnvloedt mijn leven niet heel erg. Ik heb het wel meer leren herkennen. Én het heeft ervoor gezorgd dat ik iets met dit onderwerp wilde doen. Zo kwam ik uit bij een sponsorfietstocht voor 113. De Veloroute du Soleil. Ik ben dol op aardrijkskunde, dus fiets echt door mijn eigen atlas heen.
Ik ben 2,5 week weg en neem een tent mee. Ik wil geen geld besteden van het sponsorgeld aan herbergen, daarom koos ik voor een tent. De terugweg ga ik met de trein. Ik kijk er echt naar uit. Deze rit breekt de lange weg naar de zomer ook wel een beetje. Toen met mijn band nog tourde was ik tussendoor vaak in warme landen, waardoor die winter hier minder lang duurde.