Vandaag is het Internationale Dag voor de Nabestaanden van Zelfdoding. Een dag waarop we met elkaar stilstaan bij wat de zelfdoding van een geliefde betekent voor nabestaanden. Nabestaanden van suïcide krijgen te maken met complexe rouw. Op deze dag willen we graag een recent verschenen boek over dit onderwerp onder de aandacht brengen: Het Einde is Nu. In dit autobiografische boek vertelt Aniana Taelman openhartig over het ziekteproces van haar moeder. Tijdens het schrijven komt echter een ander sluimerend rouwproces naar boven; de niet verwerkte zelfmoord van haar vader. Hij maakte 23 jaar geleden een einde aan zijn leven.
Zelden sprak Aniana over haar vader, over haar zwarte verdriet. Nooit eerder sprak ze over zijn daad. Het was te pijnlijk, verwoesting in de brutaalste zin van het woord. In het boek Het Einde is Nu lees je over haar strijd, pijn en woede én haar angst om wederom op traumatische wijze een ouder te verliezen.
Het boek toont ook haar herrijzenis én heling. Het opschrijven van haar verhaal blijkt voor Aniana een keerpunt in haar leven; ze neemt het besluit dat er genoeg dood is geweest. Ze wil niet langer slachtoffer blijven, maar kiezen voor geluk, door het leven weer te omarmen.
'Het is opmerkelijk hoe een mens in ontkenning kan leven. Al die jaren keek ik er bewust naar, alsof het niet bestond, alsof zijn dood slechts een verzinsel was.' (Uit: Het einde is nu)
Aniana Taelman is pas 23 jaar als ze met haar moeder en zus na de zelfdoding van haar vader in verbijstering achterblijft. Ze is opgegroeid in België in een liefdevol gezin en niemand heeft zijn daad zien aankomen. Twintig jaar lang zoekt ze vergeefs naar antwoorden op de vragen die haar kwellen: Waarom? Hoe hebben we dit niet zien aankomen en vooral, was dit te voorkomen geweest?
Als haar moeder op 65-jarige leeftijd de eerste tekenen krijgt van dementie, besluiten Aniana en haar zus voor haar te zorgen. De innerlijke strijd tegen haar ziekte ervaart ze als hartverscheurend. Ze is de uitputting nabij, maar het leren accepteren van de situatie brengt haar in deze periode ook verrassende inzichten en nieuw geluk. Na vier jaar overlijdt haar moeder aan Alzheimer.
Haar moeder heeft de zelfmoord van haar vader nooit verwerkt. Door het opschrijven van haar verhaal rekent Aniana wel af met de demonen die haar twintig jaar in hun greep hebben gehad.
De zelfdoding van haar vader en het desastreuze dementieproces van haar moeder staan centraal in dit boek, maar Aniana vertelt ook openhartig over andere onderwerpen die haar raken in deze periode; haar burn-out door de mantelzorg, haar zoektocht naar liefde én hoe het lot in eigen handen durven nemen. Het einde is nu, voor Aniana betekent dit het einde van de jarenlange ontkenning van haar trauma; de zelfmoord van haar vader. Ze heeft het verleden een plaats gegeven. De pijn om zijn verlies zal nooit weggaan. De barst blijft, maar het beheerst niet langer haar leven.
Aniana wil met haar verhaal inspiratie en kracht bieden aan lotgenoten om na een tegenslag, hoe zwaar die ook is, het leven weer opnieuw op te pakken. Het is haar ultieme droom om met haar autobiografie mensen te redden van zelfmoord – al is het maar een persoon per dag – omdat die niet één, maar ettelijke levens verwoest.