In het boek 'Helemaal dood bestaat niet' deelt schrijfster Erika haar ervaringen met de depressie en suïcide van haar zus Aleida. Erika is een veelzijdige, gepassioneerde organisatieadviseur, auteur en spreker. Haar levensdoel is om de wereld liefdevoller, respectvoller en gelijkwaardiger te maken. Hier draagt ze aan bij door haar weg, om weer in haar kracht te staan na een burn-out, lichte depressie en vechtscheiding, te delen met zo veel mogelijk mensen. Ze doet dit middels verhalen en tijdens lezingen. Door de vele reacties van mensen weet ze dat ze hiermee anderen daadwerkelijk helpt om liefdevoller naar zichzelf en anderen te zijn.
De dood als toekomst
Mijn zus is op 7 oktober 2014 uit het leven gestapt. Ze is 47 jaar geworden. Mijn beleving bij haar depressie en zelfmoord heb ik beschreven in het boek ‘Helemaal dood bestaat niet’. Ongeveer tien jaar geleden heb ik ook de dood overwogen als toekomst. Met hulp van vrienden en een spiritueel centrum heb ik ontdekt dat ik het einde wilde van het leven dat ik toen leidde. Dat kon ik bereiken door rigoureuze en moeilijke keuzes te maken, waaronder scheiden en contact met familie en sommige vrienden minimaliseren of verbreken. Nu kies ik continu voor dat wat goed voor míj is, op een gezonde egoïstische manier en in afstemming met mensen die belangrijk voor mij zijn.
Ik moest zo veel
Voordat ik aan mijn herstel werkte moest ik van alles. Daarmee dacht ik te voldoen aan de verwachtingen van anderen en aan het ideaalbeeld dat ik had van hoe het leven zou moeten zijn. Na het overlijden van mijn zus durfde ik daadwerkelijk rigoureuze beslissingen te nemen. Ik weet inmiddels wie ik ben, volg mijn hart en dat maakt mijn leven niet makkelijker, maar wel gelukkiger.
Helemaal dood bestaat niet
Foto’s, kaartjes en herinneringen aan gesprekken of dingen die je altijd samen deed laten de overledene voortbestaan. Ik heb ook spiritueel contact, bijvoorbeeld met mijn zus. Eerst vond ik dat eng en raar, ik voelde me ‘anders’ en dat wilde ik niet. Tegenwoordig is het een vanzelfsprekend onderdeel van mijn leven, een ander hoeft dat niet te begrijpen of zelf ook te willen.
Herkenning en troost
Mijn manier van verwerken is om herinneringen op te schrijven en dwars door de bijkomende emotie te gaan. Hoe dit mij hielp na het overlijden van mijn zus heb ik beschreven in mijn bijdrage aan ‘Door de Dood geraakt’, een verhalenbundel over rouwen en weer opstaan. Met mijn boek ‘Helemaal dood bestaat niet’, geef ik nabestaanden, hulpverlening en andere betrokkenen bij suïcide een kwetsbare inkijk in mijn beleving als naaste en nabestaande. Ik hoop dat het voor mensen herkenning en troost biedt en dat het stof tot nadenken geeft over de thema’s depressie en suïcide.
Wél die vraag stellen
Volg je hart en doe waar jij je goed bij voelt. Als ik die periode opnieuw zou mogen doen, zou ik mijn zus wél vragen wat ze hoopt dat uit dit leven stappen voor haar betekent.
"Ze blijft voor altijd in mijn hart"
Het boek "Helemaal dood bestaat niet" kun je hier vinden.