Céline (27) is opgegroeid in Hoofddorp. Zelf beschrijft ze haar gezin als lief: ouders, zusje en een kat met de naam Tygo. Na haar VMBO-T diploma ik ze gaan studeren in Hoofddorp als MBO- 4 verpleegkundige. Daarnaast werkte ze in de wijkzorg. Rond die periode liep ze voor haar somberheid bij een psycholoog. Hij vertelde haar dat deze somberheid met haar leeftijd te maken had: veel jongeren rond deze leeftijd zijn zoekende naar wie ze nou eigenlijk zijn. Na het behalen van haar diploma kreeg ze een vast contract in de wijkzorg. Ze startte toen ook een opleiding tot verpleegkundige gespecialiseerd in terminale zorg, een pittige HBO studie naast haar werk. Vanaf dat moment was ze steeds vaker niet gelukkig. Céline haalde recent geld op voor 113. Wij spraken met haar over haar leven en toekomst.
Werk mee naar huis nemen
In deze tijd ben ik gaan samenwonen met mijn toenmalige vriend. Het ging vanaf dat moment bergafwaarts. Het huishouden, werken, leren en mensen begeleiden die niet lang meer zouden leven, werd me eigenlijk teveel. Het verdriet zien dat ouders hebben door het harde feit dat ze een dierbaar familielid zullen verliezen werd ook steeds zwaarder. Ik nam mijn werk vaker mee naar huis. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit op een zekere hoogte normaal is, maar bij mij ging het te ver.
Een vermoedelijke burn-out
Diep van binnen wist ik toen al lang dat ik hulp nodig had. Ik wilde hier absoluut niet aan toegeven. Ook mijn ouders hadden duidelijk door dat het niet goed met mij ging. Om maar niet te hoeven toegeven aan andere, maar vooral aan mijn eigen stemmen en gevoelens, ben ik nog meer gaan werken. In januari 2016 kregen we een grote klap. Mijn tante belde en vroeg naar mijn moeder. Ik zag mijn moeder spierwit wegtrekken en ze begon te huilen. Ondertussen probeerde ze mij te vertellen dat haar zus was overleden. Ik wist meteen welke tante mijn moeder bedoelde. Mijn tante leefde met meerdere psychische problemen en zag geen andere uitweg meer dan het plegen van suïcide.
Het voelde letterlijk alsof al mijn bouwstenen die mij nog een beetje overeind hielden tegelijkertijd omvielen. Ik ging door met werken. Ik bleef cliënten die door ziekte niet meer konden, maar wel wilde blijven leven, ondersteunen bij alles. Na een tijdje trok ik het niet meer. Op advies van mijn collega ben ik naar de huisarts gegaan. Vanaf dit moment kwam ik in de ziektewet terecht met een vermoedelijke burn-out.
Crisisopname en dagbesteding
Toen ik dagen op de bank lag, niet meer naar buiten ging, minder ging eten en mijn familie van me af begon te duwen wilde de huisarts dat ik in gesprek ging bij een psycholoog. Deze heeft mij meteen doorverwezen naar een GGZ inGeest. Al gauw veranderde alles. Ik weet eigenlijk niet eens meer hoe het allemaal precies is gegaan. De psycholoog had van alles geregeld en binnen een week had ik mijn eerste gesprek bij de psychiater. Niet veel later was mijn eerste crisisopname. Mijn ex kon het niet meer aan en adviseerde mij om weg te gaan uit zijn huis. Wij huurden het huis gezamenlijk, maar ik had geen enkele puf om daar tegenin te gaan. Ik moest dus ook nog eens onderdak gaan zoeken, want terug gaan naar mijn ouders was voor mij geen optie. Ik wilde dit alleen doen, want dat kon ik, dacht ik.
Een vriendin bood aan om bij haar en haar man op zolder te wonen. Dat heb ik ruim genomen drie maanden gedaan. Helaas was er weer een crisisopname nodig. Ik kon er niet meer omheen. Ik had hulp nodig en moest gaan praten over wat er allemaal in mij omging en hierover eerlijk zijn. Na de opname ben ik met open armen door mijn ouders opgevangen. Ik moest twee keer in de week naar GGZ inGeest voor gesprekken. Daarnaast moest ik alle dagen naar de Acute dagbesteding. Dit omdat het niet verantwoord was om mij alleen thuis te laten. Achteraf gezien heeft deze dagbesteding mij enorm verder geholpen.
Ouders of hulpverleners
Het vinden van de juiste medicatie was een vreselijke zoektocht. Ik had veel last van bijwerkingen. Na een paar opnames ben ik uiteindelijk bij een opname vier maanden gebleven om mij goed in te stellen op medicatie. Daarna ben ik naar huis gegaan en kreeg ik ambulante zorg. Helaas werd ik kort hierna weer opgenomen. Bij ontslag gaven mijn ouders aan dat het op deze manier niet meer verder kon. Mijn ouders en zusje werden meer hulpverleners dan familie. De situatie was niet meer gezond. Ik heb nog een tijd ambulante zorg gehad. Daarbij was ik ook drie dagen in de week in groepstherapie bij GGZ inGeest. Toen kwam alles eruit.
Chatten met 113
Ik zag het leven echt niet meer zitten en mijn grootste angst was om net als mijn tante aan suïcide te overlijden. Vanaf dat moment begon de zelfbeschadiging en de vele opnames. Het werd voor mijn ouders zo zwaar dat ik na een opname een paar weken bij een vriend heb gelogeerd. hij hielp mij weer een beetje op de been. Ik heb de beste gesprekken met hem gehad en hij bleef herhalen dat ik de hulp ook echt moest accepteren. De avonden waren het moeilijkst, omdat ik veel flashbacks kreeg van de isoleercel. Op het internet ben ik naar hulp gaan zoeken. Ik kwam toen bij 113 terecht. Ik heb een angst om te bellen, dus chatten was voor mij een uitvinding. Ik heb hier veel aan gehad. Vooral in de nachten. De gesprekken waren fijn. Er werd naar mij geluisterd door een vreemde zonder mening of en zonder direct met adviezen te komen.
Corona en dagbesteding
Na een paar weken bij die vriend te hebben gelogeerd, hadden mijn vader en ik een gesprek met de gemeente voor beschermd wonen in Haarlem. Op 1 april 2020 kreeg ik de sleutel. Ik ben hier vanaf dat moment direct gaan wonen. Ik kon het niet geloven: een eigen appartement van 45m² op etage drie! Twee appartementen naast die van mij woonde de goede vriend waar ik even heb gelogeerd. Ik ben meteen gaan verhuizen met hulp van mijn ouders en de ouders van mijn ex. Ik had nog wat meubels van het samenwonen en de rest was van marktplaats of gratis af te halen. Door corona waren er geen winkels open. Al snel kwam de angst: kan ik dit wel? Door corona gingen veel activiteiten bij mijn woongroep niet door waardoor ik veel alleen was. Ik zat zonder werk en had zeeën van tijd en de confrontatie van het alleen zijn met jezelf was mega pittig.
Bij de acute dagbesteding heb ik leren haken. Hier ben ik mij toen volledig op gaan richten. Er kwamen al snel bestellingen binnen vanuit mijn familie. Even later kreeg ik ook bestellingen van andere mensen. Ik had voor het eerst weer een doel: Ik ga een website beginnen naast mijn instagram account. Zo ontstond: www.indeknoop94.nl
Het gaat beter
Na ruim negen opnames lijkt het stabieler te gaan. De band met mijn ouders en zusje is weer goed. Ze kunnen de zorg overlaten aan het beschermd wonen. Ik heb nu de allerliefste partner van de wereld. Hij steunt mij door dik en dun. Mijn website doet het goed. Het beschermd wonen gaat goed en ik leer langzaam om ook alleen te kunnen zijn. Mijn zusje en ik hebben weer vaak een zussendag en dan gaan we op pad.
Natuurlijk heb ik nog valkuilen zoals balans hebben tussen ondernemen en rust. Mijn uitgave patroon, want wat ik eerst verdiende dat was vele malen meer dan nu. Daarnaast ben ik absoluut een verdriet koper. Op tijd hulp vragen en accepteren is en blijft een uitdaging. Ik weet dat ik niet voor niets beschermd woon en ik om hulp mag vragen. De 'stemmen' in mijn hoofd blijven zeggen dat het niet mag en andere bewoners hulp harder nodig hebben dan ik. Gelukkig kennen de hulpverleners mij langer dan vandaag en prikken zij er dwars doorheen en maken wij duidelijke afspraken.
Urineweginfectie en suïcide gedachtes
Ik loop al een paar jaar bij een uroloog door vele nierbekkenontstekingen. Net toen ik al ruim acht maanden geen opname meer had gehad was het helaas toch nodig. Op 15 juni werd ik opgenomen op de zwaarste afdeling waar ik in eerdere opnames een keer in de isoleercel heb gezeten. Voor mij dus geen fijne plek, want elke keer als ik langs die deur moest kreeg ik kippenvel. Op 17 juni bleek ik dus inderdaad weer een fixe urineweginfectie te hebben. Mijn medicatie samen met antibiotica laat mijn hoofd ontploffen met stemmen en suïcide gedachtes. Ik heb bijna elke avond met 113 gechat met hoe ik hier doorheen zou komen. De verpleging op mijn afdeling is top, maar er wordt door hen vooral oplossingsgericht gedacht. Bij 113 wordt er juist veel geluisterd en dat vind ik onwijs fijn. Soms is alles vertellen aan een vreemde veel fijner. Het lucht op.
Armbandjes voor 113
Na twee weken mocht ik naar de lichtere afdeling waar ik nog drie weken zou verblijven. Hier heb ik armbandjes voor mijn inzamelingsactie leren knopen. Mede cliënten en verpleging vonden ze zo leuk dat ik ze bleef uitdelen. Ik geef graag dingen weg, zo ben ik. Ik lag in bed en dacht: wat als ik ze nou ga verkopen? Dan heb ik nog een leuk doel om ze te maken! Ik moest aan mijn tante denken en vroeg me af hoe het met haar zou gaan daarboven. Voor mij is zij de mooiste ster aan de hemel. Het regende en onweerde die nacht behoorlijk. Ik vind dat altijd fijn om te zien en horen, daarom was mijn gordijn half open. Ik vroeg mij opeens af heeft mijn tante eigenlijk ooit heeft geweten dat 113 bestond? Had het haar misschien kunnen helpen? En opeens wist ik het zeker: Ik ga de bandjes verkopen en ga het geld doneren aan 113.
Zonder twijfel heb ik het meteen online gegooid op mijn Facebook en Instagram. Zoveel mensen reageerden erop, ook binnen GGZ inGeest waar ik opgenomen was. Samen met een aantal mede cliënten hadden we het over 113. Iedereen had wel eens met jullie te maken gehad. De positiviteit bleef stromen tot ik opeens in de groep vroeg: Zouden jullie dit werk kunnen doen? Hoe zou het voor de medewerkers van 113 zijn? Na dit gesprek heb ik mijn stoute schoenen aangedaan en gebeld met het niet noodnummer van 113 (en bellen is voor mij echt een ding!). Ik heb alles van A tot Z uitgelegd en daar is dit interview uit voortgekomen.
Bedankt namens velen
Door de vele bestelde bandjes heb ik een bedrag van 150 euro bij elkaar gebracht! Voor mij een mooi bedrag om alle medewerkers van 113 te bedanken. Ik bedank jullie namens velen voor een luisterend oor, vriendelijkheid, vragen naar veiligheid en wat je nog meer nodig hebt. Namens vele mensen bedankt!
Wist je dat...
Indeknoop94 zijn naam te danken heeft aan mijn psychisch welzijn. Ik zat namelijk letterlijk in de knoop toen ik met haken begon. En 94 is gewoon mijn bouwjaar. Op www.indeknoop94.nl zal ook het interview komen met de vragen die ik heb aan de medewerkers van 113. Ook kunnen jullie hier mijn haak werk zien. Nog lang niet alles staat er op, dus heb je een idee: schroom niet om te mailen.