Emise is opgegroeid in Hilversum. Op dit moment volgt ze des master Klinische Psychologie aan Universiteit Leiden. Sinds jonge leeftijd wist ze al dat ze wilde gaan werken binnen de psychologie. Er is altijd al een interesse geweest voor het bestuderen van het menselijke gedrag en het willen begrijpen en kunnen verklaren daarvan. Inmiddels is ze één jaar werkzaam bij 113 Zelfmoordpreventie in de functie van Junior Hulpverlener. Naast studeren en het werk bij 113, houdt ze zich bezig met hardlopen, door de natuur en stad struinen en de gezelligheid opzoeken van vriendinnen en familie.
Een zwarte periode
In november 2015 werd mijn beste vriendin onverwachts uit het leven gerukt. Bijna 6 jaar later is het nog niet bekend wat er zich precies heeft afgespeeld. De tijd van het verlies voelt als een waas, maar tegelijkertijd is het nog zo helder voor de geest te halen. Deze periode kenmerkt zich door pijnlijk afscheid, ongeloof en veel verdriet, waarna mijn emoties zich uitschakelden. Ik wilde er niet over praten, vanwege de angst mijn naasten tot last te zijn, geconfronteerd te worden met ongekend moeilijke gevoelens en de overtuiging dat praten geen verschil zou maken. Het zou haar immers niet terughalen, dus ‘wat had het voor zin om het onder ogen te komen. Daar had ik dan toch alleen mezelf mee?’
Daarna volgde een periode van extreme vermoeidheid, somberheid, verminderd plezier en eetlust, concentratieproblemen en fysieke klachten. Ik bleek last te hebben van een depressie. Dit is een zwarte periode voor mij geweest met verdrietige gedachten: “iedere dag is hetzelfde en elke dag zoals deze is er één te veel” en “op deze manier wil ik het niet meer”. Destijds had ik niet per se in de gaten wat deze gedachten konden inhouden en voelde het toch enigszins onschuldig.
Dit nu vertellen vergt moed
Toen ik in de hulplijn startte en hulpvragers regelmatig hetzelfde hoorde zeggen, was dit dan ook wel confronterend. Het vergt dan ook een ton van moed en kwetsbaarheid om dit letterlijk te benoemen en op te schrijven, al heb ik gaandeweg geleerd dat het opkroppen ervan funest is en kwetsbaarheid een kracht. Het is dan ook vaker de pijn en het verdriet van de situatie die hulpvragers niet langer trekken, dan het leven zelf. De meeste mensen willen niet dood, enkel niet meer het leven dat ze op dat moment leiden.
Naast deze gebeurtenis, is suïcidaliteit sinds mijn kindertijd in mijn omgeving waardoor ik meermaals de gevolgen van dichtbij heb meegemaakt. Dit raakt je en ik denk dat dit elk mens raakt, of je diegene kent of niet. Suïcidaliteit raakt namelijk alles en iedereen. Niemand is daarbij uitgesloten. Het lijntje tussen leven en dood is zó ver weg, maar helaas ook zó dichtbij.
De sleutel tot herstel
In de periode dat het slecht ging hebben er gesprekken met de huisarts plaatsgevonden, een doorverwijzing naar de GGZ en afspraken met een psychologe. Hier heb ik echt moeten leren mij weer open te stellen naar mezelf en naar anderen. Dit bleek een immense strijd te zijn, maar het gaf wel de nodige verlichting. Hoewel de mensen in mijn omgeving niet daadwerkelijk voelden wat ik doormaakte, boden ze wel een luisterend oor zonder enige veroordeling.
Tegelijkertijd schreef ik veel aan mijn overleden vriendin in iets dat de naam “mijn verhaal: verlies en rouw” draagt. Hierin schreef ik mijn gedachten en gevoelens in de meest pure vorm op. Het hielp om mijn emoties op een prettige manier te uiten en het enigszins een plekje te kunnen geven. Een passage uit dit verhaal:
“Jij hebt verdriet, het moet eruit, wat maakt het uit als er andere mensen bij betrokken zijn? Zij mogen toch ook best zien dat je verdriet hebt? Je hoeft niet alles met een glimlach weg te lachen.”
Dat slaat naar mijn mening de spijker op zijn kop. Eerlijkheid naar mezelf, het betrekken van een sociaal netwerk en het zoeken naar professionele hulp, hebben voor mij de sleutel gevormd tot veerkrachtigheid en herstel. Precies dat, gun ik iedereen.
Als je echt gezien wilt worden
‘Gezien worden’ is naar mijn idee een basisbehoefte van ieder mens. Een mens lijkt te lijden als hij of zij over het hoofd wordt gezien en voelt niet mee te tellen. De werkelijke betekenis voor mij zit hem in wederzijds contact, vertrouwen en interesse. Gezien worden en de verbinding die daarbij komt kijken kan evengoed ontstaan als de verschillen tussen mensen groot en/of merkbaar zijn. Daarbij denk ik dat als je echt gezien wilt worden door anderen, je jezelf echt moet laten zien. Jezelf kwetsbaar opstellen, hierin risico’s durven nemen en weer op te staan indien nodig, zijn hierbij cruciaal.
Een warm hart en een koel hoofd
Het werk bij 113 Zelfmoordpreventie is oprecht, diepgaand en allesomvattend. In de hulplijn zijn de gesprekken en de daarin voortkomende problematiek variërend. Deze gesprekken zijn niet alleen met hulpvragers, maar ook met naasten, (zorg)organisaties en -professionals en andere instanties. Het stelt in staat om theoretische kennis in praktijk te brengen en gespreksvaardigheden te ontwikkelen in een werkomgeving waar oog voor elkaar is. Zelfmoordpreventie doe je immers samen en dat is uiterst merkbaar op de werkvloer: met een warm hart en een koel hoofd.
Ook ervaar ik het als waardevol om door te vragen waar hulpvragers in hun eigen omgeving regelmatig op vastlopen, want wie weten er eigenlijk van hun zelfmoordgedachten? In de meeste gevallen is het antwoord op deze vraag ‘niemand’ en zijn mensen daar best wel eenzaam in. Juist dan is het van belang om door te vragen naar wat er in iemand omgaat.
Ik zit op mijn plek
Het werk kan uiteraard ook minder leuk zijn, bijvoorbeeld wanneer je als 113 Zelfmoordpreventie in gesprekken de grens van hulpmogelijkheden bereikt. Dit kan een gevoel van machteloosheid met zich meebrengen. Daarnaast is het af en toe moeilijk als hulpvragers je integriteit in twijfel trekken, je uitschelden of boos op je worden als je geen oplossing biedt.
Ondanks dat zijn veruit de meeste mensen dankbaar en geeft het voldoening als hulpvragers onder andere nieuwe inzichten in gesprekken opdoen. Kortom, alle gesprekken brengen in hun eigen vorm uitdaging met zich mee en dat biedt meer dan genoeg uitdaging voor de toekomst. Één ding is voor mij zeker: ik zit op mijn plek bij 113 Zelfmoordpreventie.
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.