Joost is een 50-jarige, zelfstandige IT-consultant uit Arnhem, vader van twee kinderen; een meisje van 14 en een jongen van 12. Tot een jaar geleden gelukkig samen met hun moeder Jantina.
"Grappend riepen we wel eens dat we op 'een reclamegezin' leken en alleen onze Retriever niet Golden was maar zwart, een Flatcoated retriever"
Jantina was een lieve, bewuste, sprankelende, sportieve, recht-door-zee vrouw van 49 met uitgebreid sociaal netwerk van vrienden, familie en collega's. Ze stond middenin het leven. Rond de zomer van 2020 begon de stress bij haar op te lopen door een combinatie van factoren die op scherp werden gezet door de coronalockdown (meer werkstress, werk en kinderen thuis, minder mogelijkheden tot ontspannen door sport en sociale activiteiten).
"Twee weken voor haar dood kregen Jantina en ik zelf corona. Twee dagen nadat wij uit onze thuis quarantaine kwamen heeft ze volkomen onverwacht een einde aan haar leven gemaakt."
Niet zomaar een marathon
Hardlopen is mijn sport, ik ben lid van Loopgroep Arnhemia in Arnhem, en haal daar veel voldoening uit, zowel fysiek (mijn conditie was zelden beter dan nu) als sociaal, een gezellige en fijne groep mensen die elkaar regelmatig ziet en tot steun is. De NN Marathon Rotterdam, mijn eerste officiële marathon, stond al even op de planning. Ik heb me in 2019 ingeschreven voor de editie van voorjaar 2020 maar deze is door corona tweemaal uitgesteld tot najaar 2021.
Cruciaal is nu de datum waarop deze marathon gelopen gaat worden: 24 oktober is de sterfdatum van Jantina. Was dat iedere andere datum geworden, dan had ik 'm waarschijnlijk laten zitten omdat ik door een blessure de hele zomer te weinig heb kunnen trainen.
De sterfdag van mijn vrouw
Het lopen van een marathon op de eerste sterfdag van mijn vrouw is natuurlijk nogal beladen. Tegelijkertijd zou ik ook niet weten hoe ik deze dag anders zou willen beleven. Dat ik dit kan en mag doen is als een eerbetoon aan Jantina, een symbolische afronding van dit eerste moeilijke jaar, een gezonde (?) dosis pijn lijden die in het niet valt bij de strijd die zij met zichzelf heeft moeten voeren. Kortom, een vorm van zingeving die ik kracht bij wil zetten door 113 te steunen.
Als ik door deze actie andere nabestaanden van zelfdoding een hart onder de riem kan steken, het taboe op praten over zelfdoding kan verkleinen en het werk van 113 kan steunen zodat ze misschien bij anderen deze situatie kunnen voorkomen, dan ben ik tevreden.
Weduwnaar en alleenstaand vader
Het aspect van zelfdoding is één van de dingen waarmee ik moet 'dealen' naast het zijn van weduwnaar en alleenstaand vader van twee pubers. Dit aspect was in het begin erg moeilijk om mee om te gaan, daarna een tijdje weggezakt, maar momenteel weer veel en centraal in mijn gedachten. Ik heb ondertussen veel gelezen en gepraat over zelfdoding en herken bij mezelf wel de typische gevoelens.
- De waarom-vraag: ik weet (deels) wat de factoren zijn die bijgedragen hebben, maar kan deze vraag nooit helemaal beantwoorden. Ik vraag me ook af of Jantina dat zelf wel gekund zou hebben.
- Het schuldgevoel: had ik haar maar beter begrepen, was ik haar maar beter tot steun geweest of had ik op enig moment maar anders gereageerd.
- Het trauma van haar kwijt zijn geweest en hebben moeten zoeken.
- Het stigma van zelfdoding waar ik me vooral niets van aan probeer te trekken door het vanaf het begin niet verhuld te hebben, voor mij reden om deze actie te ondernemen.
Het moeilijkste jaar van mijn leven
Het afgelopen jaar was het moeilijkste uit mijn leven. Naast dat ik opeens weduwnaar en alleenstaand vader was, moest ik ook leren omgaan met het aspect van zelfdoding. De praktische zaken zijn eerlijk gezegd het makkelijkst, met de kinderen gaat het betrekkelijk goed en we zijn nog steeds een hecht en fijn gezin, maar nu van drie.
Ik ben nog altijd druk bezig met het proces van rouwverweving (niet verwerking!), heb vertrouwen in de toekomst, maar mis mijn maatje, juist bij de opvoeding van twee pubers en helemaal in deze maand oktober waarin beide kinderen jarig zijn.
Werken is en blijft een uitdaging; ik ben veel meer tijd kwijt aan praktische zaken en zorg, maar vind het ook moeilijker om me te concentreren.
"Oktober zal wel altijd moeilijk blijven en vol herinneringen."
Lotgenotencontact geeft steun
Ik ontvang veel steun uit mijn directe omgeving van vrienden, o.a. uit de loopgroep, familie en buren. Ik heb heel veel gepraat. Professioneel heb ik steun van de huisarts, rouwcoach (Tim Overdiek) en momenteel een gespreksgroep "Nabestaan na zelfdoding". De kinderen ontvangen hulp vanuit school en komen regelmatig bij een psycholoog, en ook al is praten over gevoelens - op hun leeftijd - niet iets dat ze graag doen, het is toch fijn te weten dat er een luisterend oor is als het nodig is.
Mijn advies? Praat erover, zoek steun en gun het tijd. Hou het niet voor en bij jezelf alleen, want dat is te veel om te dragen. Zelf heb ik heel veel gepraat, met heel veel verschillende mensen, bekenden en onbekenden, vrienden en professioneel. Wat me opvalt is hoeveel mensen, als je in vertrouwen met ze praat, zelf ook direct of indirect geraakt zijn door (pogingen tot) zelfdoding van familie of vrienden. Lotgenotencontact geeft steun, je bent niet alleen.
Steun HIER de actie van Joost. Uiteraard zullen we vanuit 113 rond 24 oktober nog een update plaatsen van Joost zijn gelopen marathon.