Yvonne (60) is getrouwd met Hans en heeft twee (uitwonende) kinderen. Ze werkt sinds 2014 als trainer bij 113. Dit doet ze in het Engels en het Nederlands. In de 7 jaar dat ze dit doet is deze training hier en daar aangepast, maar de opbouw van de training staat als een huis en is zo goed ontwikkeld dat hij bij veel verschillende doelgroepen aanslaat. Of het nu verpleegkundigen zijn, vrijwilligers van maatschappelijke ondersteuning, programmamakers of politieagenten, de training is voor alle doelgroepen waardevol en leerzaam.
Op 10 september was het World Suicide Prevention Day. Ter gelegenheid van deze dag publiceren we in de maand september een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
De missie van Jan Mokkenstorm
Ik herinner me nog heel goed dat ik vanuit werk naar huis reed en op radio 1 een interview hoorde met Jan Mokkenstorm. Hij vertelde over 113 en de missie. Ik was direct ‘in’ en ‘aan’ en wist dat ik aan die missie wilde bijdragen. Niemand in Nederland zal eenzaam en ontredderd sterven aan zelfmoord. Dit is wat ik zo goed kon doorvoelen tijdens het interview. Dus ik ben naar huis gereden, heb 113 gegoogeld, en heb direct gebeld. In die tijd werkte ik al als trainer o.a. voor het Ministerie van Veiligheid en Justitie en had daar al veel opleidingen over suïcide gegeven. Op het moment dat ik belde was er nog geen ruimte in de trainerspool maar mocht ik mijn cv sturen. Een klein jaar later werd ik gebeld voor het sollicitatiegesprek en toen ben ik met veel plezier en toewijding gestart.
In eenzaamheid overleden
Ik kon de visie zo goed doorvoelen en ging er direct op aan omdat ik als kind had ervaren wat het doet als een naaste suïcidaal is en uitreikt naar een ander die dan niet weet wat te doen. Toen ik een jaar of 12 was wilde mijn opa zelfmoord plegen. Hij belde dan naar mijn vader en vroeg hem waar hij een vuurwapen kon kopen. Mijn vader wist toen niet wat hij moest doen of zeggen en gaf de telefoon dan maar machteloos aan mij. Tegen mij, zijn favoriete kleindochter, durfde hij niets te uiten, en vroeg dan maar hoe het op school was. En natuurlijk kon ik als (klein)dochter heel goed voelen dat er iets ernstigs aan de hand was.
De radeloosheid was niet alleen bij mijn opa maar ook bij mijn vader aanwezig. Uiteindelijk is mijn opa aan zelfdoding overleden, in eenzaamheid. Ergens moest ik toen als kind hebben gedacht; niemand mag zoiets meer overkomen. Het sterven in eenzaamheid en radeloosheid en ook de naasten die niet weten wat ze kunnen doen en zich daardoor machteloos voelen, mag niet meer. Die innerlijke opdracht heeft mij deels gevormd in mijn studierichtingen en werkkeuzes. Dus toen ik Jan Mokkenstorm hoorde praten over de missie, kon en wilde ik maar èèn ding doen: bijdragen hieraan.
Gezien worden
Gezien worden is een overlevingsvoorwaarde. Als we niet gezien worden, niet het gevoel hebben om ergens bij te horen, vergaat het ons niet goed. Zelf heb ik altijd het geluk gehad mezelf te omringen door fijne mensen en ben ik mijn ouders dankbaar voor wat ze mij gegeven hebben in het leven. Maar dat is niet iedereen gegeven. Mijn eerste echte baan, na mijn studie, was inrichtingswerker in een Huis van Bewaring en daarna socio-therapeut in een t.b.s. kliniek. Hier heb ik kunnen zien en voelen wat het doet als je niet gezien wordt en wat dat doet voor je ontwikkeling, omstandigheden en keuzes in het leven. Daderschap en slachtofferschap zijn kanten van dezelfde medaille. Niet gezien worden vormt je nu eenmaal.
Uit de ouder -of reddersrol blijven
Aandacht voor mijzelf is belangrijk in mijn werk. Om dicht vanuit mijzelf aandacht te geven aan anderen. Ik kan nogal eens te veel hooi op mijn vork nemen en ik kan slecht nee zeggen tegen klussen en opdrachten. Gelukkig heb ik door de jaren heen de kunst van helpen mogen leren en kan ik uit de ouder -of reddersrol blijven. Maar hij blijft altijd op de loer liggen. Verduren dat een ander lijdt en daar schouder aan schouder naast te blijven staan en holding space te maken lukt als ik goed voor mezelf zorg. Dan kan ik op mijn eigen plek blijven en vanuit daar er voor de ander zijn.
Verandering vraagt om moed
Op dit moment ben ik veel met alles is in ontwikkeling, niets staat stil en alles verandert. We kunnen alleen maar meegaan met wat zich aandient, meegaan op die golf van het leven. Verzet hiertegen in welke vorm dan ook geeft veel energieverlies. Niet altijd makkelijk. Vasthouden aan wat je weet kan een gevoel van veiligheid geven. Veranderen of meegaan in veranderingen vraagt soms om moed. In het Engels is er een mooi woord voor: impermanence. Zeker in deze tijd heel bruikbaar.
Misschien heb ik mijn belangrijkste levensles wel al benoemd. Op mijn eigen plek blijven staan als dochter van mijn ouders. Niets meer en niets minder en vanuit die plek zijn in contact met de ander.
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.