Dankzij de 22-jarige Elias van Mourik heeft Utrecht recent het langste regenboogfietspad ter wereld gekregen. Elias studeert Social Work aan de Hogeschool Utrecht en zet zich vurig in voor de rechten van de mens. Zijn focus ligt hierbij vooral op de LHBTIQ+ gemeenschap, omdat hij daar zelf ook toebehoort. Dat is voor hem ook een beweegreden geweest om het langste regenboogfietspad ter wereld te initiëren. Daarnaast ademt hij muziek, dat is wat hem op de been houdt. Elias liep twee jaar geleden stage bij 113 Zelfmoordpreventie. Wij waren benieuwd naar zijn verhaal en stelden hem een aantal vragen..
Het regenboogfietspad ligt in het Utrecht Science Park. Met het fietspad willen Hogeschool Utrecht, Universiteit Utrecht en het UMC Utrecht laten zien dat iedereen welkom is om helemaal te zijn wie die is.
Een strebertje
Ik beschouw mezelf als een ondernemer of je kan me ook een 'strebertje' noemen, mag allebei. Ik zie het als een compliment. Omdat ik altijd streef naar de beste versie van mezelf. En dat kan soms zijn tol eisen. Je kan te veel met anderen bezig zijn en je eigen ontwikkeling laten ondersneeuwen. Maar door met anderen bezig te zijn, ontwikkel je juist heel erg, kwam ik achter. Omdat je veel mensenkennis opdoet, kom je er zelf ook achter wie je zelf bent en wil zijn.
Omdat ik van ondernemen houd en anderen helpen, besloot ik om dat te combineren. Het regenboogfietspad is voor mij een ode aan de mens. Er worden wereldwijd nog veel mensen onderdrukt en onderdrukking kan zorgen voor negatieve gedachten. Dat is iets wat mij erg raakt. Dus op deze manier had ik het ondernemen, want ik heb zelf tekeningen gemaakt, gesprekken gevoerd, stukken gelezen en vooral héél veel mensen gesproken. En aan de andere kant is het een mooie ode geworden aan de mens, en dan specifiek de LGBTQI+ gemeenschap.
Afwijkend
Doordat we leven in een hetero normatieve samenleving, word je als niet-hetero vaak automatisch bestempeld als 'afwijkend'. Als er bijvoorbeeld aan mij werd gevraagd vroeger wanneer ik een vriendin krijg. Dan denk ik: Maar wat als ik niet zit te denken over een vriendin maar een vriend? Je voelt je gelijk anders en dat gaat aan je mentale gesteldheid sleutelen. Ik heb mij lang heel raar gevonden en heb ook verdrietige, donkere tijdens gekend waar het me beter leek als ik afscheid nam van het leven.
Niemand zag dat ik depressief was
Ik dacht op een gegeven moment dat het niet meer beter zou worden, dat ik dit moet volhouden tot ongeveer mijn 80ste. Dat zag ik niet zitten. Hierdoor worstelde ik met mezelf en kon ik bij niemand terecht. Het voelde zo ontzettend eenzaam, dat ik naast verdriet ook woede voelde.
Waarom zag niemand dat ik hartstikke depressief was? Dat is het lastige van mentale gesteldheid en suïcidaliteit. Een rolstoel zie je en dan ondersteun je iemand waar nodig zoals een deur openhouden. Suïcidaliteit uit je niet altijd. Dus ik hield niet alleen mijn geaardheid lang geheim, maar ook mijn suïcidale gedachten die ik overhield aan stelselmatig pesten en het gevoel krijgen van een hetero normatieve samenleving.
Muziek en therapie
Muziek heeft mij erboven opgeholpen. Helaas heb ik niet de gedachten gehad om te kijken of er iets bestaat waar je kan praten, zoals 113. Achteraf vind ik het jammer dat ik toen geen kennis had van het bestaan van 113. Daarom heb ik ook bij 113 stage gelopen en werk ik mee aan onderzoek van LHBTIQ+ en het onderwerp suïcide. Voor mij is muziek de leidraad in mijn leven, omdat je voor elke sfeer een ander nummer kan opzetten. Toen ik suïcidaal was, voelde het alsof ik maar één nummer kon afspelen, die én op replay stond én niet mijn genre was.
Therapie heeft mij ook geholpen. Het voelt soms voor mij als een soort rouwproces. Het litteken gaat niet weg, maar je leert het litteken te verzorgen, zodat je ermee kan leven.
Lees ook: Suïcidaliteit onder LHBT'ers