Sabine is 24 jaar oud. Positiviteit en humor zijn heel belangrijk in haar leven. Door jarenlange therapie heeft ze inmiddels wel geleerd dat de negatieve dingen er mogen, kunnen en zelfs moeten zijn. In april 2021 heeft laatste klinische behandeling van 9 maanden afgerond. Ze probeert overal altijd het beste van te maken en zal nooit opgeven, hoe zwaar dingen soms kunnen aanvoelen. Sabine zet zich in voor mentale gezondheid en voor de LGBTQ+ community. Ter gelegenheid van de aankomende Pride week gingen we hierover met haar in gesprek.
"Ik wil niet moeten overleven, ik wil leven."
Sinds ongeveer mijn 12de levensjaar kamp ik met diverse psychische problemen zoals o.a. verslavingsproblematiek. Soms wil ik van de mentale pijn af en dan is dit mijn valkuil. Sinds kort werk ik voor Team ED16, een organisatie die zich inzet voor jongeren met diverse psychische problematiek. Wij werken vanuit onze eigen ervaringskennis.
Over open en eerlijk zijn gesproken: op dit moment heb ik onder andere na corona gehad te hebben en een terugval in alcoholgebruik, even een stapje terug gedaan van mijn werk. Zolang ik hier echter open en eerlijk in blijf naar mijn werk is dat ook oké en zolang ik mijn verantwoordelijkheden weer weet op te pakken.
Ben ik lesbisch?
Als kind voelde ik mij altijd al anders dan andere meisjes. Op jonge leeftijd kleedde ik mij al in voetbaltenues. Voetbal was overigens ook mijn grote passie. Ik herinner me nog dat ik op een gegeven moment gel in mijn haren wilde doen zoals jongetjes uit mijn klas dat ook deden en hoe ik het op tv zag. Op jonge leeftijd was ik nog niet bezig met mijn geaardheid. Dat begon rond mijn 14de levensjaar denk ik. Ik merkte dat vriendinnen waar ik mee omging interesse kregen in jongens. Dit gevoel had ik niet. Dit zal wellicht een combinatie geweest zijn van mijn psychische problemen als ook van mijn geaardheid en identiteit. Wel kreeg ik mijn eerste vriendje op mijn 14de. Achteraf gezien probeerde ik mezelf in het stereotype hokje te plaatsen vermoed ik, ‘’doen zoals het hoorde’’.
De jaren daarna was ik niet meer bezig met vriendjes of vriendinnetjes. Ik experimenteerde wel eens wat met meisjes en met jongens, maar hier kwam nooit wat serieus uit, puur omdat ik mezelf niet kende. Wel merkte ik dat ik nog nooit echt verliefde gevoelens had voor jongens en later wel voor meisjes. Rond mijn 17de werd ik voor het eerst echt verliefd op een vrouw en toen wist ik; oké, dus ik ben lesbisch? Klopt dit wel? Nog steeds niet wetende wie of wat ik dan precies was en of het ‘’normaal’’ was, of dat het een fase was. Op mijn 19de wist ik het echt zeker: ik ben zo lesbisch als de pest ;)
Ik bleek erg verslavingsgevoelig
Ik kom uit een moeilijke thuissituatie. Al snel bleek ik erg verslavingsgevoelig. Dit ging van kwaad tot erger. Het begon met blowen, vrij snel gevolgd door alcohol en harddrugs. Tot ziekenhuis opnames aan toe na meerdere (onbedoelde) alcohol- en drugs intoxicaties. Mijn omgeving wist een hele lange tijd hier niks van, omdat ik het uit schaamte niet vertelde, in mijn eigen bubbel leefde, het als de beste kon verbloemen destijds. Het werd niet gezien, ook door het idee dat verslaafde personen bij wijze van met een spuit in hun arm onder de brug liggen. Zo werkt het niet. Het zijn mensen zoals jij en ik die kampen met psychische problemen. Buitenstaanders zien het niet altijd even goed aan iemand wat de ernst van een verslaving is en wat het met je lichaam en geest doet. Veel mensen weten ook niet dat verslaving een wetenschappelijk bewezen hersenziekte is.
Het kan iedereen overkomen
Er heerst veel onbegrip en onwetendheid, een enorm (zelf)stigma en taboe. Het kan IEDEREEN overkomen. De mensen die mij wat beter kennen hebben mij wel meegemaakt op mijn meest slechte momenten en toonden begrip, steunden mij en wisten: verslaving is een hersenziekte. Máár als je verandering wil moet je er voor vechten, elke dag weer, om het duiveltje de kop in te drukken. Wel probeer ik altijd weer de regie te pakken met veel ups en veel downs, want de verslaving kan dag en nacht op de loer liggen, omdat dit mijn coping is (geweest) zodra ik te veel stress had, uit de realiteit wilde ontsnappen, zodra ik maar iets van nare gevoelens voelde etc.
Psychische problemen en mijn geaardheid
Mijn psychische problemen en mijn geaardheid hebben zeker invloed op elkaar. Vooral het stukje verslaving, was vroeger ook om te verdoven, omdat ik niet goed wist wie ik was en omdat ik mij anders voelde. Mijn depressie zal ongetwijfeld ook te maken hebben gehad met mijn geaardheid, omdat ik niet wist wie ik was, bang was voor de reacties van anderen en van wat er werd ‘’verwacht’’ van mij.
In mijn actieve verslaving drink ik alcohol om al mijn psychische problemen in mijn hoofd te vergeten en te verdoven. Dit werkt op korte termijn, maar op de langere termijn komt het 10 keer zo hard terug. Het is allemaal een wisselwerking en een vicieuze cirkel waar je dan in terecht komt. Hierdoor wordt de drang weer groot en ga je weer drinken. Ik zocht op wat voor manier dan ook controle, ofwel in de vorm van dwang, focussen op eten etc. Het is zeer complex en dit allemaal heeft niet alles te maken gehad met mijn geaardheid, maar ook met andere factoren.
Ik heb mijzelf geaccepteerd
Ik heb erg veel documentaires en video’s gekeken van en over LGBTQ+. Ook heb ik een tijd gedacht dat ik dan misschien wel transgender was en geboren was in een verkeerd lichaam en dus mij meer een man voelde. Ook dat was het niet voor mij, omdat ik mijzelf niet volledig identificeer als man. Toen kwam ik in aanraking met de term non-binair, waar ik mij al wat meer in kon vinden. Maar dan heb je het over identiteit en niet geaardheid. Die twee halen mensen nog wel eens door elkaar.
Ik heb mezelf geaccepteerd door mezelf de tijd te geven en gunnen, erover in gesprek te gaan met mensen die er verstand van hebben en/of zelf worstelen met hun geaardheid/identiteit. Op een gegeven moment ben ik echt mezelf gaan kleden zoals ík dat wil en waar ik mij prettig in voel. Ongeacht de mening van anderen. Hierdoor raakte ik ook zelfverzekerder en voelde ik meer acceptatie richting mezelf.
Rust in je hoofd
Ik ben ervan overtuigd dat als jij lekker aantrekt wat je wil en je niet anders voordoet dan je bent, dat je zelfverzekerd overkomt en hierdoor een stuk rust vindt in je hoofd, waardoor je beter bestand bent tegen nare reacties van onwetende mensen. Ik heb vooral mezelf geaccepteerd door te bedenken dat je altijd moet doen waar je jezelf prettig bij voelt, dat iedereen uniek is, mensen altijd een mening zullen blijven hebben. Als iemand tegen mij zegt dat ik echt absoluut geen kort haar kan hebben als vrouw zijnde bijvoorbeeld, dan ben ik zo’n type die bij wijze van helemaal kaal gaat. Dat is niet om te provoceren, maar puur om een statement te maken van: kijk, ik ben wie ik ben en ik doe wat ik wil en waar ík mij fijn bij voel.
Wie je in je leven toelaat
Ik heb zowel kortdurende, als langdurige ambulante, deeltijd, maar vooral ook klinische opnames gehad op verschillende afdelingen. In de verslavingszorg, PAAZ, gesloten zorg, maar ook klinische DGT. Door in contact te blijven en selectief te zijn in familie- en vrienden contacten. Door te onderzoeken wie er mee ontwikkelen en door welke contacten mijn proces kan stagneren. Hier heb je overigens zelf ook invloed op, wie jij in je leven toelaat.
Op dagelijkse basis alert zijn op welke keuzes ik maak, vooral als het duiveltje sterk aanwezig is heb ik inmiddels vaardigheden aangeleerd om hier wat mee te doen. Dit blijft een strijd af en toe. Grenzen stellen is een belangrijke voor mij, wat ik soms nog lastig vind naar mezelf, maar ook naar anderen toe. Wanneer dingen mij even te veel worden en iemand anders zit in de shit, sta ik eerder voor diegene klaar dan voor mezelf. Ook hier valt nog wat te behalen. Mijn werk voor Team ED16 is een grote motivatie voor mij om weer op te staan wanneer ik val, dus dit is erg helpend voor mij persoonlijk. Mij heeft het geholpen om mezelf de tijd te geven te onderzoeken bij wie je wél en niet terecht kunt wanneer je even iemand nodig hebt. Wederzijdse interactie, begrip, geven en nemen, soms een schop onder mijn kont en gelijkwaardigheid is belangrijk voor mij.
Vallen en opstaan
Herstellen van een verslaving, en in principe bijna bij alle psychische problemen, gaat met vallen en opstaan en in herstel ben je voor de rest van je leven. In het geval van verslaving; je krijgt het niet cadeau: je bent steeds abstinent, of aan het werk om abstinentie weer op te pakken. Door alles begon ik mij steeds meer te isoleren van anderen, terwijl ik van mijzelf heel sociaal en positief ingesteld ben. Ik ben mezelf weer meer geworden door alle behandelingen, positieve contacten om mij heen en alle ervaringen die ik heb opgedaan en nog steeds opdoe. Door de jaren heen was het een combinatie van factoren wat maakte dat ik steeds meer en erger de afgrond in raakte. Ik ben ervan overtuigd dat ik minimaal 7 levens heb, gezien ik bij wijze van als een 60-jarige heb geleefd.
Probeer jezelf niet in een hokje te stoppen
Als je worstelt met je geaardheid of identiteit wil ik je meegeven: geef en vooral gun jezelf de tijd, probeer jezelf niet in een hokje te stoppen omdat dat door de maatschappij van je verwacht wordt. Experimenteer wat betreft expressie qua kledingstijl bijvoorbeeld en voel waar jij je prettig in voelt. Praat erover met iemand die je vertrouwd of vraag advies aan iemand. Kijk eens naar documentaires en video’s over LGBTQ+, waar mensen hun ervaringen delen. Kijk bijvoorbeeld naar YouTubers die hierover vertellen en LGBTQ+ influencers.
Hierbij wil ik wel zeggen; probeer jezelf niet altijd te vergelijken met anderen. Iedereen heeft zijn eigen proces en ieder doet het op haar/zijn/diens eigen manier, maar dit kan je wel vooruit helpen! Maar bovenal: ook als je worstelt; wees trots op wie je bent, want jij bent uniek. Normaal zijn is ook maar saai! Wat is normaal? Dat is weer een hele andere discussie. Be true to yourself and take care of yourself!
Sabine
Instagram @lifesabine
Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail naar [email protected]