Laura (35) is moeder van drie jonge kinderen en, met wat omwegen, al jaren samen met haar partner. Sinds haar tienerjaren is ze regelmatig depressief en met vlagen suïcidaal. Nu gaat het goed met haar. De donkere wolk sluimert nog wel op de achtergrond, maar dat is iets dat bij haar hoort en waarmee ze om leert gaan. Laura woont in een fijn huis met iets te veel planten. Een paar uur per week werkt ze als ervaringswerker bij de organisatie waar ze met tussenpozen vanaf haar 14e cliënt was. Tenslotte houdt ze van illustreren.
Vrijdag 10 september is het World Suicide Prevention Day. In aanloop naar deze dag plaatsen we een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
School en thuis
Op de basisschool werd ik gepest. Ik was een dromer en huilde snel. Mijn klasgenootjes maakten er een sport van om mij aan het huilen te maken. Echt veel moeite hoefden ze daar niet voor te doen, maar toch hielden ze het jarenlang vol. Thuis was het ook niet altijd makkelijk. Mijn moeder heeft sinds mijn geboorte last van depressies en toen ik nog niet begreep dat dat een ziekte is, gaf ik mezelf daar de schuld van. Op mijn veertiende overleed mijn oma aan suïcide. Destijds begreep ik dat nog niet helemaal, maar ik kan me nog wel goed herinneren dat ik me toen al goed kon voorstellen dat ik ook ooit een einde aan mijn leven zou maken.
Prenatale depressie
Al vanaf jonge leeftijd bracht het me rust wanneer ik nadacht over doodgaan. Ik was, en ben nog steeds, blij dat het leven een keer stopt. Als puber beschadigde ik mezelf, maar had ik nog geen actieve gedachten aan suïcide. Dat veranderde toen ik op achtentwintigjarige leeftijd zwanger was van mijn jongste kind, onze dochter. Nog voordat ik de zwangerschapstest deed voelde ik dat er iets niet goed zat. Ik werd extreem somber en angstig. Toen ik eenmaal wist dat ik zwanger was, bleven deze gevoelens aanwezig, ze werden zelfs sterker. Zo sterk dat ik plannen maakte om te stoppen met het leven.
Mijn partner had dit gelukkig goed door en heeft toen meteen de huisarts gebeld. Voor ik het wist zat ik op de moeder & kind poli van de PAAZ en hebben ze mij geholpen door middel van therapie en medicatie. Onze dochter is inmiddels vijf en zo ontzettend vrolijk dat ik wel eens zeg dat ze een overschot aan serotonine in haar lijf heeft door mijn medicatie gebruik tijdens de zwangerschap. Ze is echt ons zonnetje in huis.
Na haar geboorte hadden we een paar stabiele jaren. Totdat er veel gebeurde in ons leven, waardoor alles even op de kop stond. Een scheiding, mijn alcoholverslaving die steeds sterker werd en nog een aantal dingen die, achteraf gezien, meer schade toe hebben gebracht aan mijn mentale gezondheid dan dat ik op het moment doorhad. Uiteindelijk belandden we in rustiger vaarwater, we kwamen weer bij elkaar en pikten ons leven met ons gezin weer op. Door deze stilstand na een turbulente tijd kwam alles eindelijk echt binnen en dat was zo ontzettend veel. Ik werd overspoeld door nare herinneringen, spijt, schuld. De beerput ging open. En ik kon het niet handelen.
Ik wilde mijn kinderen niet achterlaten
Ik glipte enorm snel weg in een hele zware depressie met een rand psychose en belandde in een kliniek. In de kliniek kwam ik heel langzaam weer tot rust. Uiteindelijk mocht ik na zes weken naar huis. Ik vond het moeilijk om het gewone leven weer op te pakken. Gelukkig had ik nog wel regelmatig een afspraak met mijn behandelaar. Daar hield ik me aan vast. In een enorme dip, zo'n drie weken na thuiskomst, leken de dagen weer steeds zwarter te worden. Ik nam me voor om alles te vertellen aan mijn behandelaar, dan zou het in mijn hoofd misschien een beetje rustiger worden. Maar helaas, de afspraak werd afgezegd en verplaatst. Ik was alleen thuis toen ze belden.
De wereld zakte onder mijn voeten weg en binnen een tijdsbestek van nog geen uur had ik een suïcide poging gedaan. Daar enorm van geschrokken, mijn vriend gebeld en hij 112. Daar lag ik dan. Op de intensive care met allerlei snoeren en toeters en bellen. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, een enorme golf van spijt en alles goed willen maken. Ik wilde niet dood, ik wilde mijn kinderen niet achterlaten. Tegelijkertijd voelde ik ook spijt omdat het niet was gelukt. Het was een rollercoaster aan emoties en het waren de donkerste dag van mijn leven.
Als moeder suïcidaal zijn
Nog dagelijks word ik overspoeld met een gevoel van schuld. Dan zie ik mijn kinderen spelen en vraag ik me af hoe ik ze in godsnaam zoiets aan wilde doen. Ze weten niet van mijn poging, maar als ze ouder zijn zal ik er open en eerlijk over zijn. Met als belangrijkste boodschap; het is en was nooit jullie schuld. Ik ben ziek, net zoals dat mijn moeder ziek is, en dat heeft niets te maken met hoeveel je van iemand houdt. Mijn kinderen zijn mijn wereld en hoewel ik nog steeds blij ben dat ik er op een dag niet meer ben, wil ik er nu wel zolang mogelijk voor ze zijn.
Ik wil ze meemaken als puber. Er voor ze zijn als ze misschien tegen dezelfde dingen aanlopen als waar ik tegenaan liep. Ik wil ze volwassen zien worden en de wereld in sturen met het idee dat ze mogen zijn wie ze willen zijn. Dat kan allemaal niet als ik dood ben. Suïcidaal zijn als moeder is ingewikkeld. Je wilt er niet meer zijn, omdat het leven ondraaglijk lijkt en bent ervan overtuigd dat ze op den duur wel een leukere moeder. Maar tegelijkertijd wil je er wel zijn, omdat je ze niet wilt opzadelen met een ondraaglijke rugzak. Het is een eeuwig gevecht, voor mij althans.
Hij luisterde écht
Eigenlijk durfde ik mezelf alleen aan mijn behandelaar en een verpleegkundige in de kliniek te laten zien. Bij hen hoefde ik niet bang te zijn om ze te kwetsen. Mijn behandelaar heeft zo'n beetje hemel en aarde bewogen om mij op de goede plek te krijgen en mij zo veilig mogelijk te houden. Uren van haar tijd heeft ze gestopt in bellen en regelen en ik ben haar daar nog steeds ontzettend dankbaar voor.
De verpleegkundige was voor mij een rustpunt in een toch wel drukke en intense kliniek. Hij luisterde echt naar wat ik te vertellen had en kon me aan de andere kant ook eindelijk weer eens laten lachen. Hij was niet bang om zichzelf te laten zien en een klein deel van zijn eigen verleden met mij te delen. Dat maakte dat ik hem echt vertrouwde en ik het gevoel had er te mogen zijn. Als ik nu een moeilijke periode doormaak, haal ik onze gesprekken terug en vind ik daar een heleboel rust en vertrouwen in.
Ik ben een glas half leeg type
Ik moet leren accepteren dat ik een kwetsbaarheid heb. En dat deze nooit weg zal gaan. Ik zal altijd mijn grenzen moeten blijven bewaken. Tegenover anderen, maar misschien nog wel meer tegenover mezelf. Ik ben een mens dat ontzettend graag wil. Ik wil een goede moeder en partner zijn. Ik wil uiteindelijk weer gaan werken. Ik wil een fijn leven voor mezelf en voor mijn gezin. Dat allemaal willen is ook meteen mijn struikelblok. Ik leer nu langzaam dat ik ook soms even niets hoef. Dat ik soms niets te willen heb, omdat situaties buiten mijn controle liggen. Ik wil alles graag gisteren en ben daarbij ongelooflijk streng voor mezelf. Dat leer ik nu af.
Het gaat met vallen en opstaan en soms even een schouder om op bij te komen, maar het is al stukken beter dan het ooit was. Daarnaast is mijn humor mijn manier om overeind te blijven. Ik maak graag grappen over mijn depressie en over alles wat ik meegemaakt heb. Het helpt me te relativeren, al kan het voor mijn omgeving soms shockerend zijn. Als allerlaatst ben ik ook gewoon een glas half leeg type. Dus echt een positivo word ik nooit en om eerlijk te zijn ben ik ook een beetje allergisch voor het altijd maar blij en vrolijk moeten zijn. Dat bestaat gewoon niet.
Ik wil niet dood, ik wil leven
Mijn suïcidepoging was voor mij een wake up call. Ik besefte me dat ik niet dood wil, maar dat ik wil dat de pijn stopt. En daar ben ik heel hard mee aan de slag gegaan. Dankzij gesprekken, medicatie en een heleboel zelfzorg ben ik nu op een punt waarop ik nog wel eens fantaseer over de dood, maar er geen actieve gedachten over heb. Ik wil leven. Ik wil er zijn voor de mensen die mij nodig hebben en ik wil er zijn voor mezelf. Ik mag er zijn. Ik ben niet trots op wat ik gedaan heb, maar ik schaam me er niet meer voor. Ik was ziek en de dood had daar een gevolg van kunnen zijn. Daar heb ik zelf geen schuld aan.
Met vlagen voel ik nog wel eens spijt dat het niet gelukt is. Op moeilijke dagen baal ik dat ik destijds mijn partner gebeld heb en niet gewoon heb gewacht tot het zover was. Maar dat hoort bij mij. Zoals ik al zei, ik ben geen positivo en ik zal het leven altijd wel als zwaar ervaren. Ik ben ook gaan zien dat er ontzettend veel mooie dingen zijn die het waard zijn om voor te blijven. En dat er nog mooie dingen aankomen, die ik niet zou willen missen.
Laat eens een bal vallen
Als ouder heb je constant het gevoel dat je faalt, dat je niet alle ballen hoog kunt houden. Dat vraagt veel van een mens. Mensen willen over het algemeen alleen de mooie kanten laten zien; een leuk stel kinderen, een fijne partner, op vakantie, een goede baan, etc. Maar we vergeten daarbij dat we ook gewoon mensen zijn. Mensen met eigen verlangens en onzekerheden. We willen alles en dat kan niet. Zeker in de maatschappij die er nu is, is de druk om te presteren en jezelf van je beste kant te laten zien erg hoog. En dat terwijl het ouderschap ontzettend zwaar kan zijn, zeker als je daarnaast ook nog allerlei andere ballen hoog te houden hebt.
Laat af en toe eens een bal vallen, vraag of iemand anders hem even voor je kan dragen. Laat weten dat het even niet zo lekker gaat. Dat is moeilijk en zeker iets waar ik ook nog mee worstel, maar het kan je zoveel opleveren. Het hoeft allemaal niet perfect, hulp vragen is geen schande. Praten over je mentale problemen ook niet. Wat mij betreft zou dat juist heel gewoon mogen zijn.
Doe vrijdag 10 september mee aan onze online campagne. Houd hiervoor onze social media en website in de gaten #wspd2021
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.