Marjolein (25) is net afgestudeerd als kinder- & jeugdpsycholoog. Ze woont in Utrecht in een studiootje samen met haar hondje Emma. Halverwege augustus rondde ze haar klinische stage bij 113 af. Hiervoor gaf ze twee dagen in de week therapie en coaching werkte ze één dag in de week voor de hulplijn. Begin september is ze als junior hulpverlener gestart bij 113 en werkt ze alleen nog maar in de hulplijn. Marjolein heeft zelf ook ervaring met suïcidaliteit en kan zich hierdoor vaak even nét wat makkelijker verplaatsen in de mensen die 113 bellen. Wij spraken Marjolein over haar werk, leven én ervaring.
Gedachten aan de dood
Ik was vanaf mijn 13e al veel bezig met de dood en de zin van het leven. In deze periode ben ik begonnen met mezelf pijn doen om te dealen met de stress van de middelbare school, sociale contacten en mijn zelfbeeld. De gedachten aan de dood bleven lang bij gedachten, en gaven op die manier ook rust ‘ik kan altijd nog uit het leven stappen..’. Een uitgang. Ik had het hier eigenlijk met niemand over.
Mijn suïcidaliteit is uit de hand gelopen toen ik op kamers woonde en in mijn 2e studiejaar zat van psychologie. Het bleef toen niet meer bij gedachten, maar ging door naar plannen, afscheidsbrieven en zelfs twee pogingen. Mijn leven bestond uit naar collega’s gaan, studie opdrachten maken, slapen en mezelf beschadigen. Er stond eigenlijk standaard verdrietige, boze muziek op waarin ik mij thuis kon voelen. Ik had wel sociale contacten, maar niemand wist hoe het écht ging.
Gehoord worden zonder consequenties
Eigenlijk zag in die periode niemand mij écht. Ik wist niet hoe ik over kon brengen hoe ik mij echt voelde. Ik vond het lastig woorden geven aan het diepe, pijnlijke, zwarte gevoel. Hiernaast was ik ook bang voor de reacties. Voor zowel dat het niet serieus genomen zou worden, als dat het juist te serieus genomen zou worden. Ik wilde gehoord worden zonder consequenties en oordeel, maar ik wist niet waar, hoe en bij wie. Ik had wel mensen om mij heen, maar ik zette mijn masker op. Het lieve, schattige, stille meisje was mijn perfecte dekmantel. Dit hielp natuurlijk niet, en tijdens Koningsnacht ging het helemaal mis. Ik deed toen mijn tweede poging.
Niet meer alleen
Tijdens mijn tweede poging werd ik overspoeld door twijfel. Ik ben toen gaan chatten met 113, al kan ik mij hier eigenlijk niet zoveel meer van herinneren. De hulpverlener heeft met mij nagedacht waar ik terecht kon, en dat was bij de huisartsenpost. Toen is alles gaan rollen, en zo ben ik bij de huisartsenpost beland.
Hier kreeg ik twee opties: 1) een verplichte opname of 2) iemand uit mijn omgeving inlichten over de situatie. Met pijn in mijn hart heb ik toen mijn grote broer (Michiel) gebeld. Hij is mij samen met zijn vriendin komen halen. Vanaf dat punt was ik niet meer alleen. De volgende dag heb ik mijn ouders ingelicht, want ik wilde dat mijn broer het met hen kon bespreken. Ze waren heel lief voor me.
Een opname van 9 maanden
In eerste instantie is dit therapie geweest. Ik heb in een opname van 9 maanden hard aan mezelf gewerkt en ik ben veel lotgenoten tegengekomen. Ik voelde mij door hen begrepen en gesteund. Het was niet makkelijk en ik kijk er ook zeker met dubbele gevoelens naar terug, maar het was nodig. Ik ken mezelf nu zoveel beter dan toen. Ik herken mijn waarschuwingssignalen en ik weet wat ik dan moet doen en wie ik dan nodig heb om niet verder af te glijden naar het zwarte gat van mijn depressie en zelfdestructieve gedrag.
Wat mij na de therapie geholpen heeft, is mijn sociale netwerk. Mijn grote broer en zijn vriendin, mijn zus met mijn kleine nichtje en neefje, mijn ouders, mijn vrienden uit de kliniek. Hiernaast heb ik kort na de kliniek een hondje genomen, en zij is vaak aan mijn zijde. Dat helpt.
Leven is ingewikkeld
Ik ben blij dat ik er nog ben. Al vind ik het leven nog steeds ingewikkeld en blijf ik af en toe intrusies hebben over de dood. Ik weet niet of dat ooit nog weggaat, maar ik kan het inmiddels verdragen. Soms heb ik van die realisatie momentjes dat ik heel bewust in een ruimte ben en dat de gedachte mij overvalt van ‘wat als ik dit niet meer had kunnen meemaken?’ Dit merk ik met name in contact met mijn kleine nichtje. Het gelukkige gevoel van binnen is zo puur als ik met haar ben.
Kintsugi (gouden reparatie): Dit is de Japanse kunstvorm van repareren van gebroken keramiek met gouden lak. In de Japanse schoonheidsleer dragen de sporen van breuk bij aan de schoonheid van een voorwerp.
Mijn littekens zijn zichtbaar
Het brengt wat uitdagingen met zich mee, maar eigenlijk vind ik het erg fijn. Ik moet goed op mijzelf letten en mijn grenzen goed in de gaten houden. Ik ben er op de werkvloer open over en ik vind het ook belangrijk dat dat kan. Het zou niet iets moeten zijn om je voor te schamen: mijn kwetsbaarheid is geen zwakte. Hiernaast zijn de littekens op mijn armen zichtbaar, en ik merk dat dit toch ook vragen oproept bij collega’s. Vragen die ik graag beantwoord, want alleen op die manier zorgen we er met z’n allen voor dat psychische problematiek iets is waar altijd over gepraat moet kunnen worden.
Ik merk dat ik het gemist heb om er met een ervaringsdeskundige over te kunnen praten toen ik hulp nodig had. Iemand die écht begreep wat er gebeurde, en niet alleen vanuit een boek. Het zorgt voor verbinding op een ander niveau en dat is prettig. Ik vind het fijn dat ik dat nu zelf kan bieden.
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.