In 1999 wordt Bianca Solter moeder van Leon. Vier jaar later komt zijn zusje Pascalle erbij. Ze vormen een gezin van vier dat gek is op reizen. In 2019 maken ze met z’n vieren hun laatste reis naar Zweden en Noorwegen. ‘Met de kano dwars door de natuur, vol bossen en meren, dat vond Leon geweldig. Het liefst wilde hij er gaan wonen.’
“Als ik aan Leon denk, denk ik aan de lange autoritten tijdens onze vakanties. Als gezin waren we dol op reizen. Uren en uren hebben we gereden door Frankrijk, Italië, Portugal… Leon vond dat fantastisch. Toch vind ik het lastig om uit te leggen wie hij echt was. Door zijn depressies en verslavingen had Leon twee verschillende gezichten. Maar in de kern was hij een jongen met een zacht karakter. Sociaal en loyaal, iemand die nooit een ander zou verraden en oog had voor anderen. Leon was soms net een kameleon, kon de sfeer in een ruimte goed aanvoelen en paste zich makkelijk aan aan zijn omgeving. Daardoor kon hij met iedereen goed overweg en was hij een graag gezien persoon. Ook was hij gek op de natuur en op dieren.”
Toen Leon klein was vierden we zijn verjaardag uitbundig. Dan pakten we uit met springkussens en een dj in de tuin
In zijn element
“De laatste reis die we met z’n vieren maakten was in 2019 naar Zweden en Noorwegen. Met de kano dwars door de natuur, vol bossen en meren. Leon vond het daar geweldig en wilde er gaan wonen. Hij zag zichzelf in Zweden een hondenfokkerij beginnen. Dat was precies hoe Leon was. Dan weer wilde hij een patatkraam beginnen en dan weer sokken gaan verkopen langs de deuren. Hij had vaak grote plannen en ideeën, maar weinig besef wat er nodig is om dat voor elkaar te krijgen. We probeerden rustig uit te leggen dat er wel wat bij komt kijken om zoiets te realiseren. Geld voor een huis, kennis over het fokken van honden… Dat maakte hem boos. Aan de ene kant was Leon helemaal in zijn element in Zweden, maar aan de andere kant ging het slecht met hem. Zijn verslaving leverde een hoop gedoe op.”
“Leon werd geboren op 6 augustus 1999. Samen met de geboorte van zijn zusje Pascalle, vier jaar later, is dat de mooiste dag van mijn leven. Na een supersnelle bevalling kwam hij om 12.33 uur ter wereld. Toen Leon klein was vierden we zijn verjaardag uitbundig. Dan pakten we uit met springkussens en een dj in de tuin. Buren, vrienden, familie; iedereen was welkom. Totdat Leon vlak voor zijn dertiende verjaardag aangaf dat hij niet meer van die drukte hield. Hij wilde het kleiner vieren. We nodigden alleen nog naaste familie uit. Toen hij ook dat niet meer wilde, werd het uiteten met het gezin. De laatste drie jaren van zijn leven wilde hij niets meer en ging zijn verjaardag zonder te vieren voorbij.”
Al zijn vriendjes gingen naar de havo op een andere school. Leon was diep teleurgesteld
Nergens hulp
“Op de basisschool ging het lange tijd goed met Leon. Hij had een fijne klas, een hoop vriendjes en werd vaak op kinderfeestjes uitgenodigd. Leon kon op school altijd goed meekomen, totdat hij de Cito-eindtoets had gemaakt. Ineens scoorde hij lager dan verwacht en kreeg daardoor een vmbo-advies. Al zijn vriendjes gingen naar de havo op een andere school. Leon was diep teleurgesteld. Na de zomer begon hij op een vmbo-school en rond de herfstvakantie werden wij uitgenodigd voor een rapportgesprek. Leon spijbelde; we wisten niet wat we hoorden! We vroegen aan hem hoe het zat, maar er kwam geen duidelijk antwoord. Vanaf dat moment begon zijn leven spaak te lopen. Hij modderde door, ging naar de tweede klas en werd daar wegens een incident van school gestuurd. Daarna ging Leon naar een school voor speciaal onderwijs waar hij in de vierde opnieuw weg moest.”
“Ik maakte me zorgen en ik sprak dat weleens uit bij de kinderarts bij wie we kwamen, omdat Leon ADHD had. ‘Ik heb het idee dat het niet goed gaat,’ zei ik tegen de arts. ‘Is het nou allemaal echt zo erg?’ vroeg die verbaasd. Pas later besefte ik dat het allemaal nog veel erger was dan ik zelf op dat moment doorhad. In de zorg werd ik weggewuifd en dat bleef. In al die jaren werd ik niet serieus genomen en kreeg ik nergens hulp. Wanhopig begon ik te googelen, om uit te zoeken wat er met Leon aan de hand was. Als ik daarmee aankwam werd ik voor gek verklaard. Alleen mijn huisarts zag dat het niet goed ging met Leon. Die heeft zijn best gedaan, maar liep tegen dezelfde muren op.”
De zorgen om Leon waren allesoverheersend
“Er volgden zware jaren voor ons als gezin, waarin het 24 uur per dag om Leon draaide. Ik heb altijd geprobeerd om de aandacht voor mijn beide kinderen eerlijk te verdelen, maar dat lukte vaak niet. Ik heb zo vaak alles uit mijn handen laten vallen, omdat er iets met Leon was. Dan zat hij weer op het politiebureau of hij lag op de spoedeisende hulp. De zorgen om Leon waren allesoverheersend. Mijn vriendschappen stonden in de koelkast, op het laatst was ik alleen nog maar met hem bezig. Gelukkig had ik mijn familie. Zij hielden mij op de been en zijn er altijd voor mij geweest. Ze luisterden en vingen Pascalle op, die pas 9 jaar was toen de problemen begonnen. Ik heb me vaak schuldig gevoeld naar haar toe.”
Onbestemd gevoel
“Leon is overleden op 13 april 2020. Hij woonde toen al sinds 4 februari niet meer bij ons in huis. Op 21 maart stond hij plotseling voor deur; zo psychotisch had ik hem nog nooit gezien. Ondanks het contactverbod dat hem was opgelegd, lieten we hem binnen. De hele avond hebben we gebeld om hem te laten opnemen. Dat lukte, via de crisisdienst ging hij naar de afkickkliniek waar hij eerder had gezeten. Het werd Pasen en normaal gesproken organiseerden we dan met de hele familie een paasbrunch. Maar door de coronacrisis ging dat niet door. Leon geloofde het niet en bleef de hele Eerste Paasdag appen, naar mij en naar mijn ouders. En maar vragen wat we aan het doen waren. Op Tweede Paasdag hoorde ik ineens helemaal niets meer van hem. Dat vond ik raar. Bovendien had ik al twee dagen een onbestemd gevoel.”
Honderden keren zijn we gaan zoeken, en deze keer niet. Ik snap niet waarom ik dat niet heb gedaan
“Die avond zat ik op de bank. Boven hoorde ik de telefoon van mijn man, Henry gaan. Ik keek op mijn eigen telefoon en zag een gemiste oproep van Leon. Ik vloog naar boven. Ik hoorde Leon vragen of zijn vader even een paar biertjes kon komen brengen.
‘Nee, natuurlijk niet, je zit in een afkickkliniek!’ antwoordde Henry.
‘Nee hoor, niet meer, ik ben over het hek geklommen, ik werd helemaal gek daar!’
Ik belde de spoedeisende hulp van de kliniek en vertelde dat Leon was weggelopen. ‘Dat doen ze wel vaker,’ zei een man die ik aan de lijn kreeg. ‘Als hij binnen 24 uur niet terug is, geven we zijn bed weg.’ Ik appte Leon: ‘Ga terug, anders ben je je bed kwijt!’ Henry belde 112 en vroeg of ze hem vanwege zijn gemoedstoestand konden opsporen. Zelf zijn we die keer niet gaan zoeken. Honderden keren zijn we wel gaan zoeken, en deze keer niet. Ik snap niet waarom ik dat niet heb gedaan.”
“Die nacht werd er aangebeld. Pascalle riep: ‘De politie staat voor de deur. Ik rende naar beneden. Trok de deur van de hal open. Door het raam naast de voordeur zag ik een vrouw staan. ‘Kunt u even opendoen?' Ik deed open.
‘Bent u alleen thuis?’
‘Nee, mijn man en dochter zijn boven.’
Henry met Pascalle kwamen naar beneden. Ik zie ze nog staan onder aan de trap toen de agente het slechte nieuws vertelde: ‘Uw zoon is overleden’.”
Na de dood van Leon heb ik me een tijd heel eenzaam gevoeld
Opgebrand
“Op 2 december ben ik jarig, op die dag heb ik het moeilijk. Niet dat ik op andere dagen niet aan Leon denk, maar mijn verjaardag valt me zwaarder dan normale dagen. Dan sta ik erbij stil dat ik ouder word, en hij niet. Op zo’n dag draag ik de armband die ik van mijn vriendin heb gekregen, met een foto van Leon erin. Leon was mijn soulmate. We hoefden elkaar niet aan te kijken om elkaar te begrijpen. We voelden elkaar zo goed aan. In ons gezin trok Pascalle vooral naar haar vader toe en Leon naar mij. Na de dood van Leon heb ik me een tijd heel eenzaam gevoeld. Pascalle en Henry bleven naar elkaar toe trekken. Dan keken ze mekaar aan, moesten ergens om lachen en dan snapte ik niet waar het over ging. Ons gezin zonder Leon moest een nieuwe dynamiek vinden en die is langzaam ontstaan. En tegelijk is Leon voor mij nooit helemaal weg. Ik voel zijn energie nog in huis en daardoor is hij toch een beetje bij me.”
“Een dag na de uitvaart ging ik weer aan het werk gegaan. Het klinkt misschien gek, maar ik was zo gewend om onder hoge stress te functioneren dat ik na zijn overlijden gewoon doorging met wat ik altijd al deed. Anderhalf jaar heb ik nog gewerkt en mijn normale leven geleid. Totdat mijn lichaam aangaf dat het niet meer ging; ik voelde me letterlijk alsof ik aan het opbranden was.”
Ik voelde die dag verdriet, maar het was ook de dag waarop ik erbij stil stond dat ik 25 jaar geleden voor het eerst moeder werd
“Ik werkte in die tijd als receptioniste en daarnaast als yoga-docent. Leon zei altijd: ‘Joh, dat lesgeven past veel beter bij je.’ En hij had gelijk. Inmiddels heb ik mij volledig toegelegd op het geven van yoga-lessen. In het begin gaf dat mij meer ruimte om er voor Pascalle te zijn. Zij heeft het na de dood van Leon moeilijk gehad en ontwikkelde een sterke controledrang. Nu gaat het beter met haar; therapie heeft haar geholpen, waardoor ze nu blij is met haar leven. Kort na de uitvaart ben ik ook begonnen met het schrijven van het boek Puur Leon. Toen Leon nog leefde riep ik vaak tegen hem: ‘Als ik een boek over jou zou schrijven zou het lijken of ik de helft erbij heb verzonnen. Ik besloot: ik ga het gewoon doen! Als ik nu weleens stukjes teruglees schrik ik soms wat er staat. Dan ben ik bijna vergeten hoe erg het was.”
Sterkte
“Leon werd geboren op 6 augustus 1999. Dit jaar zou hij 25 jaar zijn geworden. Ik kreeg van allerlei mensen berichtjes: ze wensten me veel sterkte. ‘Sterkte?’ dacht ik. Ik voelde die dag verdriet, maar het was ook de dag waarop ik erbij stil stond dat ik 25 jaar geleden voor het eerst moeder werd. Zijn geboortedag wil ik een mooie dag laten zijn. Laatst kwam ik een van zijn basisschoolvrienden tegen. Zij zijn hem lange tijd trouw gebleven, maar rond hun zeventiende verwaterde het contact. Ik begrijp dat heel goed; het werd steeds moeilijker om met Leon om te gaan. Zij gingen naar school en hun levens gingen door, terwijl Leon steeds verslaafder raakte. Maar op zijn uitvaart waren ze er allemaal, daar was ik zo blij mee! De vriend van Leon vertelde dat ze elkaar op zijn verjaardag een appje sturen om elkaar te feliciteren. Dat zijn vrienden nog steeds aan hem denken is het grootste cadeau dat ik heb gekregen. Daardoor besef ik dat Leon voorleeft in de harten van velen.”
Hier vind je meer informatie over het boek Puur Leon.