Ik dacht 3 jaar lang dat de dood de enige oplossing was, tot ik er achter kwam wat 'rust' nou eigenlijk echt betekent. Ik ben Jada, 14 jaar oud en ben vanaf mijn 11e depressief. In de 3 jaar dat ik nu depressief ben zijn er heftige dingen gebeurd, maar er zijn ook situaties geweest waar ik veel van heb geleerd. Ik deel mijn verhaal graag in het kort met jullie.
Zolang ik mij kan heugen, heb ik last van stemmingswisselingen. Ik zonk regelmatig weg in mijn sombere gedachten. Met een onmetelijke snelheid kwam ik dan terecht in een verstikkende, donkere en andere realiteit. Elke keer duurde het maanden voor ik me weer een beetje normaal voelde. Nadat er te veel brokstukken op mijn pad waren gegooid, stortte ik uiteindelijk volledig in. Elke dag voelde als overleven. Ik was verloren, verdrietig en lusteloos.
Sacha Verheij (24) en Caro Suringar (25) kennen elkaar van de Universiteit voor Humanistiek, waar ze tussen 2014 en 2017 samen studeerden. Daar werden ze vriendinnen en ontdekten ze hun gezamenlijke passie voor poëzie, schrijven én surfen. Nu studeert Sacha de master Gender & Diversiteit aan de Vrije Universiteit Brussel. Caro is verder gegaan met de master Humanistiek. De dames vinden elkaar in hun gezamenlijke missie om psychisch welzijn bespreekbaar te maken en dan vooral wanneer het niet goed gaat.
Naomi is een dertigjarige schrijfster met psychische problematiek. Ze leidt een klein, stil leven in Denemarken. Opgeleid als huisschilder werkt ze nu dertig uur per week in een verfwinkel. Daarnaast is ze bezig met een nieuw boek, een verhalenbundel waarmee ze het taboe op de psychiatrie wil verminderen door erover te schrijven. In een interview met 113 Zelfmoordpreventie deelt Naomi meer over borderline persoonlijkheidsstoornis, suïcidaliteit en haar recent uitgekomen boek Bloedblaren.
Allereerst wil ik beginnen met erkennen dat hulp vragen en aanvaarden in welke vorm dan ook echt een hele grote stap is. Ik weet nog dat ik ooit in een hele slechte fase van mijn leven zat en toen nog steeds niet durfde aan te geven hoe slecht het daadwerkelijk ging. Uiteindelijk liepen er steeds meer dingen in mijn leven niet goed en voelde ik dat ik regie terug wilde, want ik voelde me niet meer de schrijver van mijn eigen boek. Ik ben uiteindelijk naar de huisarts gegaan en kwam daar in aanraking met mijn eerste keer antidepressiva.
Martijn (24) en Melissa (25) van Leeuwen uit Maasland, neef en nicht, liepen de Marathon Rotterdam voor een goed doel: 113 Zelfmoordpreventie. Zelf hebben ze vier familieleden verloren aan zelfmoord. In onderstaand interview vertellen ze meer over zichzelf, de inzamelingsactie en de impact van suïcide op hun leven. De aftermovie van deze bijzondere actie vind je op de Facebook pagina Marathon Martijn & Melissa voor 113.
Mijn moeder was de meest zorgzame en sterke vrouw die ik ken. Toen mijn moeder depressief werd vond ik het gek om haar te zien veranderen. Mijn moeder veranderde van een sterke vrouw in iemand die hulp en liefde nodig had en vooral heel klein leek. Soms kwam ik in de avond thuis en dan lag ze als een klein mensje op bed en troostte ik haar. Ik vond dit lastig en betrapte me erop dat ik wel eens dacht "Verman jezelf, je moet jezelf gewoon even oprapen en weer doorgaan!". Mijn vader speelde hierin geen rol, dus kwam het op mij en andere familieleden neer.
Ieder jaar op 7 december is het Nationale Vrijwilligersdag. Op die dag worden vrijwilligers in het zonnetje gezet. Landelijk, maar ook regionaal wordt de waarde van veel vrijwilligers extra aandacht onder de aandacht gebracht. 113 Zelfmoordpreventie heeft in totaal zo’n 60 vrijwilligers die zich dagelijks inzetten voor zelfmoordpreventie. Onze vrijwilligers zijn letterlijk en figuurlijk van levensbelang. Ter gelegenheid van Nationale Vrijwilligersdag laten we je graag kennismaken met twee van onze ruim 60 vrijwilligers: Wineke en Margriet.
Op de dag dat Jacob vijftig werd en zijn zoon Stefan cum laude zou afstuderen aan de TU in Delft, maakte zijn zoon onverwacht een einde aan zijn leven. In het boek "de ZOON IN de MAN” wordt beschreven hoe Jacob doorleeft na de dood van zijn zoon en hoe ook zijn zoon in zeker zin voortleeft na zijn overlijden. Het verhaal beschrijft herkenbare confrontaties en emoties, zit vol symboliek en geeft hoop. Vanuit 113 Zelfmoordpreventie waren we geïnteresseerd in Pieter Franszen, de schrijver van dit autobiografische boek.
Documentairemaker Milou Gevers (29) verloor tien jaar geleden haar moeder aan zelfdoding. Weinig mensen durfden haar in die tijd vragen te stellen over dit enorme verlies. Het zorgde ervoor dat ze zich eenzaam voelde. Nu hoopt Milou Gevers met haar documentaire "Waarom bleef je niet voor mij" bij te dragen aan het doorbreken van het taboe rondom zelfdoding. In haar documentaire vertellen vier kinderen, die tijdens de basisschool een ouder verloren zijn aan zelfmoord, over de reis die zij aflegden vanaf het moment dat zij het nieuws hoorden.